küçükken hep büyümek isterdik..

ya babamız gibi olmayı
ya da annemiz gibi isterdik..

ve büyüdük..

hepimiz bir şekilde ya babamız gibi ''baba'' olduk,
ya da annemiz gibi ''anne'' olduk..

ama bu seferde hep çocuk kalmayı ister olduk..

beklentilerimiz o zamanlarda vardı belki ama
özlemlerimiz bu kadar büyük değildi
bu kadar ağır gelmiyordu bize...

ama en çokta.....

içli içli ağladığımız zamanları özledim ben..
sarılabileceğimiz,sımsıcak,karşılıksız sevgiyle dolu kucaklar vardı
bize açılan..

belki de en büyük özlemimiz budur...

düşünmek gerek..