artık geçen 1 tek günüm bile,sanki 1 yılmış gibi uzun ve haddinden çok daha ağır geliyor omuzlarıma..bilmem bu yürek ne kadarını kaldırabilir,ne kadar dayanır bu sağlam bastığımı sandığım ayaklarım? artık takılmıyorum ufak tefek detaylarına,en kısa yollarını gidiyorum taşlı topraklı olsada hayatın..her düştüğümde daha az canım yanıyor ve yine ayağa kalkıyorum..ama hep tek başıma...kalabalıklara karışıyorum..ki,daha iyi yaşıyorum yalnızlığımı oralarda...herkes ben değil,görüyorum..artık biliyorum da...gözlerimden akan her damla yaş,karanlığa düşerken,en çok yalnızlığıma yakışıyor...